De eerste dagen van een nieuw avontuur vergen altijd wat aanpassingen en dat is in Malaga niet anders. Aangezien de meisjes vaak Duits spreken, is het niet altijd eenvoudig om gesprekken aan te knopen in het Engels. Ik doe m'n best om dingen op te pikken en zelf wat meer Engels te spreken. We zijn in Spanje, dus wordt er ook vrij laat gegeten: ook iets wat ik helemaal niet gewoon ben! Wie Spanje zegt, zegt bovendien ook zon, maar ook die laat het voorlopig wat afweten. De temperaturen en de strakke wind zijn vergelijkbaar met België, maar er is gelukkig beterschap op komst volgende week :)
Dinsdag kregen we toch al een streepje zon te zien bij het ontbijt. We (ik, samen met de vier Duitse vrijwilligers) slapen allemaal samen in de buurt bij Phil. Dat is een Spanjaard die erg goed Engels spreekt, dus dat contact verloopt echt vlot.
We hebben al een vaste routine: opstaan rond 7u15 om dan om 8u30 bij de paarden aan te komen. Het uitdagende (en tegelijk mooie) aan het bedrijf hier, is dat het om een non-profit organisatie gaat die voor een groot deel steunt op donaties. Sinds deze week is er een kruiwagen stuk, waardoor er voorlopig zelfs maar één overblijft. Op het domein staan heel wat verwaarloosde paarden die extra zorg moeten krijgen en daarom starten we onze dag met het voederen van de magerste paarden, want die krijgen wat extra voer. De dieren staan verspreid in verschillende groepen en hebben ook allemaal een andere naam, wat het niet makkelijk maakt om die al meteen te onthouden. De paarden lopen vrij rond, maar er wordt niet op de paarden gereden, ook al hebben ze op zich best veel materiaal om te rijden. De verzorging en opvolging duurt de hele dag door en om 17u krijgen de paarden opnieuw hooi als afsluiter van de dag.
Reactie plaatsen
Reacties